محصول و خدمات | تعداد | جمع |
---|
چرم را میتوانید یکی از پرمصرفترین مواد در صنعت چاپ، بسته بندی، مد و پوشاک و … نامید. این ماده پرمصرف نتنها در بخش صحافی؛ برای صحافی سررسید و دیگر هدایای تبلیغاتی مثل جاسوئیچی تبلیغاتی کاربرد زیادی دارد، بلکه از موادی است که با استفاده از آن میتوان کالاهای لاکچری تولید کرد. در این بخش قرار است در مورد چرم، انواع چرم، کاربردهای چرم در صنعت چاپ و بسته بندی و صنایع دستی با شما صحبت کنیم.
در صنایع چرم از پوست حیوانات مختلف مانند؛ گاو، گاومیش، گوسفند و غیره تهیه می کنند. پوست حیوانات از سه قسمت عمده تشکیل شده است که عبارتند از:
قسمت میانی پوست ضخیم بوده و دارای بافت درهم رفته الياف کش دار، سلولهای چربی و ریشه مو است که بایستی عاری از هرگونه مواد زائد مانند مو و ریشه های موئی و سایر قسمت ها گردد، این عمل مستلزم کارهائی است که روی پوست از طریق شیمیائی صورت می گیرد که مجموع این کارها و تبدیل پوست طبیعی به چرم را «عمل دباغی، میگویند.
اگر موهای لایه پوست دباغی شده به طور کامل از بین بروند محصول به دست آماده را «چرم» می نامند و اگر موی خود را داشته باشند «پوست» گفته می شوند.
برای تهیه چرم روی پوست مورد نظر از ابتداء تا تبدیل به چرم چند عمل مختلف انجام می دهند.
برای جلوگیری از فساد باید به روش های مناسبی از پوست نگهداری شود تا از تجزیه شدن آن جلوگیری گردد، نگهداری درست از پوست، تجزیه باکتریائی و تغییرات زیست شیمیایی را در پوست کاهش می دهد و برای نگهداری پوست روش های اصلی مختلفی وجود دارد که عبارتند از :
پوستهایی که بدون استفاده از هیچ نوع ماده خارجی خشک می شود، پوستهای خشک شده در هوا نامیده می شود. متداول ترین روشهای خشک کردن پوست در هوا عبارتند از:
الف) پهن کردن پوست روی زمین و ثابت کردن آن به وسیله ی چوب و سنگ: این روش به دلیل ناصاف قرار گرفتن پوست روی زمین و کثیف شدن آن براساس تماس با خاک، خاشاک و آسیب های ناشی از حشره ها روش چندان مناسب نیست.
ب) آویزان کردن پوست بر روی تیر و طناب در آفتاب: در این روش جریان هوا بهتر صورت می گیرد و عمل خشک شدن با یکنواخت بیشتر انجام می شود، عیب این روش این است که در اثر آویز کردن پوست حاشیه های آن سوراخ و در اثر خشک شدن در نور مستقیم خورشید سطح پوست سخت می شود.
پ) خشک کردن پوست در قاب و قالب: در این روش پوست یک چهار چوب ثابت یا متحرک کشیده شده و سپس در سایه یا در نور آفتاب خشک می شود. در نتیجه پوست ضمن خشک شدن، جمع و داخل چهارچوب کاملا کشیده می شود. این کشیدگی موجب می شود سطح پوست به طور کامل صاف شود و بسته بندی پوست آسان تر و جریان هوا در سطح پوست به هنگام خشک شدن بهتر صورت می گیرد.
این روش متداول ترین روش نگهداری پوست گاو در اروپا، آمریکای شمالی و کشورهائی است که آب و هوای گرم دارند.
پوست تازه مستقیما از کشتارگاه به زیر زمین های معین حمل و در آن جا به آن نمک زده می شود. نمک مورد استفاده به طور معمول نمک معمولی است و به نسبت یک به یک به کار می رود (یعنی به ازای هر کیلوگرم پوست یک کیلوگرم نمک مصرف می شود). محل انجام این کار باید خشک باشد، از این رو از انبارها یا زیر زمین های سرد استفاده می شود.
نمک به طور معمول بر سطح پوست پاشیده می شود به طوری که بین هر دو عدد پوست یک لایه نمک قرار گیرد و سپس پوست ها بر روی هم قرار داده و حداقل به مدت ۲۱ روز نگهداری می شود.
روش های متفاوتی برای نگهداری پوست با آب نمک وجود دارد. از این روش بیشتر در آمریکا برای پوست های سنگین استفاده می شود. به این صورت که پوست ها به طور مستقیم از کشتارگاه میان ماشین های سرد کننده عبور می کنند تا چربی و مواد زائد چسبیده به آنها سخت شود. سپس پوست ها به وسیله ی یک ماشین لش گیر، لش زدائی می شوند.
زمانی که دمای پوست به اندازه کافی کاهش پیدا کرده و به نقطهای برسد که چربی آن سخت شود، عمل لش زدائی به طور مؤثر و کامل صورت گرفته و چربی جدا شده به عنوان پیه، صابون و روغن های نرم کننده به کار می رود. پوست های تمیز شده را در نمک قرار می دهند. این کار ممکن است در خمره، شبکه یا کانال های ویژهای انجام گیرد.
پوست ها به مدت ۴۸ ساعت یا بیشتر در آب نمک دارای غلظت متوسط نگهداری میشود زمان نگهداری از لحظه ی آغاز می شود که پوست ها به طور کامل در آب نمک غلیظ غوطه ور شده باشد.
ابتداء به پوست نمک طعام می پاشند تا او پوست ضد عفونی و ثانيا مقداری از آب خود را از دست بدهد. پس از آن پوست را در آب قرار می دهند تا پوست مجددا به حالت اول خود در آید.
برای از بین بردن مو از محلول سولفور سدیم و گاهی سولفورهای کلسیم و آمونیم استفاده می کنند، ولی اغلب مخلوط سولفور سدیم و آهک به کار می برند که پوست را به مدتی در محلول سولفور سدیم و آهک قرار می دهند و سپس موهای آن را جدا می کنند و پس از آن برای از بین بردن آهک، پوست را در محلول های اسید لاکتیک، بی سولفیت سدیم و املاح آمونیم قرار می دهند تا آهک آن را خنثی نموده و از بین ببرند.
برای دباغی پوست روشها و مواد مختلفی به کار می برند که عبارتند از : دباغی گیاهی، دباغی معدنی و دباغی با مواد سنتتیک.
گیاهانی که در چوب، پوست، میوه و یا برگ آنها ماده دباغی موجود است عبارتند از: بلوط، شاه بلوط، سماق، صنوبر و غیره. مهمترین مواد دباغی گیاهی عبارتند از: تانن که از میوه گیاه چین به دست می آید و نوعی از آن هم از میوه بلوط تهیه می شود، مصارف دیگری مانند؛ رنگرزی، داروسازی و غیره نیز دارد. دیگری سماق است که از بوته سماق به دست می آورند. ماده دباغی را به وسیله آب از قسمت۔ های مختلف گیاه جدا کرده و پوست را در محلول رقیق دباغی قرار می دهند و پس از این که مواد دباغی کام در پوست نفوذ کرد غلظت محلول را به تدریج بالا می برند تا عمل دباغی کامل گردد.
به چرم تخت کفش بعد از این عمل کمی روغن می مالند و آن را خشک می کنند و در برخی تسمه ها چرم خشک را در چربی مذاب فرو می برند و درصد چربی آن را زیاد می کنند. مواد دباغی که سریع روی پوست عمل می کنند برای این نوع چرم ها برای صنعت صحافی مناسب نیستند؛ زیرا دارای مقاومت بسیار کم بوده و پس از مدت زمانی کوتاه فاسد می شوند، سه روش دباغی به نام های لوح، برهن و مخلوط که برای مواد گیاهی مورد استفاده واقع می شود.
این روش به نام چال کردن معروف است و ابتدائی ترین روش دباغی با مواد گیاهی است، برای این کار از تشت های چوبی که در زمین جاسازی شده استفاده میکردند. بدین نحو که پوست تمیز شده چرمی را ردیف به ردیف روی هم در ظرف چوبی قرار داده به صورتی که لابه لای آنها به مواد دباغی آغشته شود.
پس از ظرفیت ظرف چوبی درب آن را بسته و برای این که فشار بیشتری به پوست های قرار گرفته بیاید از وزنه های سنگی استفاده می کردند برای بهتر انجام گرفتن مواد قدیمی تر به مواد جدید اضافه می کنند تا باهم مخلوط شده و عمل دباغی را به نحو عالی انجام دهند، چون زمان دباغی معمولا طولانی است گاه گاهی بایستی مواد را عوض کرد. برای مثال چرم گاو برای دباغی کامل خود به سه سال زمان احتیاج دارد.
این روش بهترین طریق دباغی است، اما بسیار پرهزینه است، اما در دباغی های مدرن زمان دباغی بسیار کم و عمل دباغی بسیار سریع روی پوست انجام می شود، این نوع چرمها برای مصارف کفش سازی و کیف مناسب است و برای صنعت جلدسازی در صحافی چندان مناسب نیستند.
در این روش پوست به میلهی آویزان شده و سپس آن را در محلول بسیار رقیق از مواد دباغی قرار داده و مرحله به مرحله نسبت درصد آب را کم کرده و پوست رفته رفته در محلول غلیظ تری قرار خواهد گرفت، مدت زمان دباغی در این روش برای چرم گاو فقط ۸ هفته و برای بز ۸ تا ۱۰ روز چرم آماده می شود
در این روش هر دو روش ذکر شده لوح و برهن به کار گرفته می شوند، بدین نحو که اول برای دباغی پوست از روش برهن و بعد از روش لوح استفاده می شود. زمان دباغی در این روش برای پوست گاو حدود ۲ ماه و بز و گوسفند چند روز است.
چرم های دباغی شده در این روش گاهی هم مورد مصرف در صنعت جلدسازی در صحافی می باشد. چرم بز که با مواد مایر وبلانن و یا دیوی دیوی دباغی شده بعد از گذشت زمان تغییر رنگ می دهد و قرمز می شود. در صورتی که عمل دباغی با مواد رو یا کاج باعث مقاوم شدن چرم شده و این چرم ها پر رنگ تر هستند، ولی قابلیت گیرائی رنگ های روشن را ندارند.
در این نوع دباغی محلول دباغی را از مواد معدنی تهیه می کنند، مواد معدنی که در این جا به کار می برند. املاح فلزات گرم و آلومینیم می باشند که در داخل آب هیرولیز شده و نمک بازیک تولید می نمایند که با اضافه کردن باز اسید حاصل از هیدرولیز را خنثی کرده و واکنش را کامل می کند.
زاجهای کروم و آلومینیم برای این منظور مناسب است. در صورتی که زاج كروم مصرف شود. اغلب بی کرومات نیز به آن می افزایند و این بی کرومات را با احیاء کننده مانند (Sor) احياء می نمایند. زاج آلومینیم (زاج سفید) را مخلوط با نمک طعام به کار می برند و گاهی علاوه بر نمک طعام آرد و زرده تخم مرغ مصنوعی که از لیستین تهیه می شود به آن میافزایند و پوست را با آن دباغی می کنند، زرده تخم مرغ علاوه بر کمک دباغی چربی مورد لزوم چرم را تامین می نماید.
در صنعت از موادی مانند صمغ های مصنوعی برای دباغی استفاده می کنند. اولین ماده دباغی از نوع نوادول بود که از کرزول با آلدئید فرمیک و اسید سولفوریک به دست می آید که بعدا با اضافه کردن مواد دیگر مانند؛ اوره و غیره در حین عمل تراکم کیفیت جسم به دست آمده را بالا می برند.
امروزه بیشتر عمل دباغی را با سولفو كلريدها انجام می دهند که می توان فرمول کلی را برای آنها نوشت (PSO2Cl) که در آن علامت P پارافین با ۱۵ تا ۳۰ اتم کربن می باشد.
چرم دباغی شده را با امولسیونی از چربی مجاور می کنند و آن را چرب می نمایند، سپس با استفاده از رنگ های مناسب آن را رنگ می نمایند. البته می توان این دو عمل را در حمام های مخصوص باهم انجام داد. چرم ها را بیشتر با رنگ های اسیدی رنگ می کنند به کار بردن رنگ های بازی بایستی با شرایط لازم همراه باشد.
سپس چرم را با عبور از تونل های مخصوص خشک می کنند تا الیاف داخلی چرم سخت شده و در اثر رطوبت دوباره متورم نشود، ولی چون در حین این عملیات چرم تا حدودی شکل ظاهری خود را از دست می دهد، با کمک مواد انعطاف آور آن را دوباره به حالت مطبوع و مناسب اول در می آورند. برای این منظور چرم خام را کمی مرطوب کرده در ماشین آن را می کشند تا منبسط گردد، در همان حال آن را خشک می کنند.
پس از آن با ماده آهار دهه که محتوی پیگمان های پوششی نیز می باشد، آن را آهار می زنند و سپس آن را اطو کرده و با پاشیدن رنگ پوششی نیز آن را براق و درخشان می کنند. اگر سطح چرم را با یک طبقه لاک بپوشانیم ورنی به دست می آید.
چرم های مورد مصرف در صنعت صحافی اغلب رنگ شده اند که به وسیله عمل پختن با مواد رنگی به صورت قرمز، زرد و آبی در خواهند آمد. امروزه از طریق مواد رنگی نفتی عمل رنگ کردن چرم صورت می گیرد. برای چرم های ارزان قیمت از رنگ های پوشان به وسیله ی پیستوله کاری استفاده می شود. مواد آلبومین و یا کلودیم هم می توان روی چرم به کار برد، مواد آلبومینی چون قابل حل در آب می باشند برای طلاکوبی مناسبند، ولی مواد کلودیم چون از خانواده لاکها هستند و در مقابل آب مقاوم می باشند. چرم های آغشته شده به این مواد برای طلاکوب دستی مناسب نیستند.
چرم در صنایع مختلفی مثل کفاشی، کیف سازی، البسه، مبلسازی و صحافی کاربرد دارد، چرم ها را می توان از روی خواص، کاربرد و چگونگی تهیه طبقه بندی کرد. طبقه بندی چرم ها بر اساس کاربرد عبارتند از:
الف) چرم های محکم: که از پوست گاو نر، ماده و گاومیش تهیه می شود و برای تخت کفش، تسمه و غیره به کار می رود.
ب) چرم های نرم: این چرم ها از پوست اسب، گره اسب و بز تهیه می شود، در تیماج ۔ کاری زین، براق سازی و جلدسازی به کار می رود.
پ) چرم های ظریف: که از پوست گوسفند، بره، بزغاله و بز کوهی تهیه می شود، در ساخت دستکش، کیف، کفش های ظریف، اشیای زیبا و جلد کتاب کاربرد دارد.
طبقه بندی چرم ها بر اساس ساختار و خواص عبارتند از:
الف) تیماج: نوعی چرم است که از دباغی پوست بز به وسیله ی مواد گیاهی دباغی می۔ شود و نیز به نام چرم نیگریا معروف اند، بادوام و سفت است.
ب) میشن: نوعی چرم است که از دباغی پوست گوسفند به وسیلهی بلوط دباغی میشود و این نوع چرم ارزان ترین نوع چرم است و برای کارهای ارزان قیمت در صحافی به کار می رود و زود پاره می شوند.
پ) خرم: نوعی چرم است که از دباغی پوست گوساله به وسیلهی بلوط دباغی میشود، بهترین نوع چرم آن ۵ الى ۶ هفته است و بسیار مناسب و صاف برای کارهای جعبه سازی است؛ زیرا از قابلیت فرم گیری خوبی برخوردار می باشد و برای کارهای طلاکوب و چاپ بسیار مناسب اند.
ت) ساغرى: نوعی چرم است که از دباغی پوست خر به دست می آید و بهترین چرم برای صحافی کتاب است؛ زیرا چرم مذكور بعد از دباغی دارای نوعی چروک بسیار زیباست. به علاوه از نظر استقامت در طول زمان از هر نوع پوسیدگی در امان می ماند و ضمنا لطافت خاصی هم نظير لطافت پوست خوک دارد.
ث) خوک: نوعی چرم است که در طبیعت دو نوع خوک آبی و شیر ماهی وجود دارد، پوستی محکم و ریز دانه دارند و در ساخت کیف های دستی به کار می روند. به علت نجس العين بودن این حیوان در کشورهای اسلامی از آن استفاده نمی شود.
ج) ماراکوئین: در اصل چرم بز است که از دباغی خوب به دست می آمده و بسیار ضخیم می باشد. برای مصرف جلدسازی در صحافی آن را نازک تر تهیه می کنند. این نوع چرم بسیار ایده آل است؛ زیرا به خوبی قابل کار کردن است و طلاکوبی به نحو خیلی خوب روی آن صورت می گیرد.
ح) بوک: از نوع چرم های عاج دارند که به صورت مصنوعی با پرس گرم عاج داده می شوند و در صحافی مورد مصرف دارند. نوع های دیگری از این چرم، چرم سافیان، ماراوان سین و او آزن سیگن می باشند.
این امکان وجود دارد که از پوست گوساله یا حیواناتی نظیر گور خر از طرف موی آن استفاده کنند که بسیار شکیل و چشم نواز است. این نوع جنس برای ساخت آلبوم، قاب، لوازم روی میز و غیره به کار می رود.
چ) بوختن: نوعی چرم گوساله، گاو و اسب می باشد.
الف) فرم چرم گوسفند کوتاه تر (قسمت گردن آن کوتاه) می باشد. فرم چرم بز باریک تر و طویل تر (قسمت گردن آن بلندتر) می باشد.
ب) رنگ پشت گردن گوسفند قدری تیره تر از بز است یا لکه های پر رنگ دارد، رنگ بز در قسمت پشت تیره تر است.
پ) جنس چرم گوسفند نرم تر و در موقع تا کردن شیارهای آن قابل رؤیت است و خیلی راحت به صورت ورق های نازک در می آید، جنس چرم بز سفت تر و در موقع تا کردن صدا دارد.
ماشین های چرم سازی با توجه به عملیاتی که انجام می دهد عبارتند از:
الف) ماشین های جدا کننده گوشت و چربی: این نوع ماشین ها غلطکی می باشند و پوست ضمن عبور از بین این غلطکها با تیغه هائی که در آنها تعبیه شده است گوشت و قسمت نرم پوست بریده می شود.
ب) ماشین های زدودن مو: این نوع ماشینها همانند ماشین های جدا کننده غلطکی میباشند و پوست را پس از آهک زنی از بین آنها عبور می دهند و به کمک فشار مو از پوست کنده می شود.
پ) ماشین های برش: این ماشین ها شامل نوار فولادی که روی در قرقره به فاصله ۲ تا ۳ متر در حرکت است. پوست به وسیلهی غلطک با تیغه های آن مجاور شده و به اندازه مطلوب بریده می شود.
ت) ظرفهای دباغی: ظرفهای دباغی معمولا بشکه های بزرگ می باشند که حول محور افقی حرکت می کنند. در این ظرف ها اعمال دباغی خیس کردن، چرب کردن، رنگ کردن و غیره انجام می شود.
ماشین های دیگر عبارتند از: ماشین های کشش، صاف کن، آهار و لاک زن، خشک کن، صیقل دهنده، تهیه محلول های مورد نیاز دباغی و بالاخره ماشین های حمل و نقل، پوست از محل به محل دیگر در داخل کارخانه
امروزه چرم های مصنوعی در بسیاری از موارد به جای چرم های طبیعی مصرف می شود. به عنوان مثال در کفش بیش از ۷۰ درصد از چرمهای مصنوعی درست می شود. پلاستیک های وینیل نیز به جای چرم های طبیعی در صنعت نقش عمده دارد. از آن جا که ساخت چرم های مصنوعی در اندازه و شکل های مختلف امکان پذیر می باشد، بنابراین ضایعاتی از قبیل تلفات برشی و یا فاسد شدن پوست حیوان که در چرم های طبیعی مشاهده می شود وجود ندارد.
آخرین پیشرفت در صنعت چرم های مصنوعی ساخت ماده است که تقریبا کلیه خواص چرم های طبیعی را داشته، به علاوه در رنگهای مختلف به صورت صفحه های بزرگی ساخته می شود. این ماده ورقهای شکل دارای منافذ بسیار ریزی می باشد که قابلیت تنفس را برای چرم به خصوص در کفش ایجاد می کند.
حدود ۶۰ درصد ضخامت آن را تارهائی از جنس پلی استر تشکیل می دهد. حدود ۱۰ درصد ضخامت آن را رشته های بسیار باریک با سطح مقطع مثلثی و به فرم زنجیرهی شکل تشکیل داده و روی آن را با لایه نازکی از اورتان سبک که به شکل اسفنجی می باشد می پوشانند، و روکش آن را پلی اتیلن اکریلات تشکیل می دهد.لایه پلی استر با پلیمرهای اورتان یا سولفیدها پوشانیده شده است.
این چرم مصنوعی در رویه کفشها، پوشاک، جلد سخت کتب و …. مصرف می شود و دارای قابلیت تنفس، انعطاف، مقاومت در مقابل رطوبت، هوا و سائیدگی می باشد. وزن این چرم مصنوعی سبک بوده و در رنگهای مختلف ساخته می شود، به طور کلی چرم های مصنوعی به سه روش تهیه می شوند که عبارتند از :
۱) آغشته کردن پارچه با نیترو سلولز، پیگمان و اعمال تکمیلی مشابه چرم معمولی انجام می گیرد.
۲) اختلاط الياف مختلف با کائوچو یا مواد پلاستیکی و ورقه نمودن ماده حاصل با ماشین مخصوص.
۳) اختلاط پلیمرهای مختلف با هم و افزودن مواد پر کننده.
چرم های مصنوعی به طور مداوم و در اندازه های گوناگون تهیه می گردند، در صورتی که چرم های طبیعی در اندازه های محدود و عملا به طور غیر مداوم تهیه می شوند. قیمت ارزان چرم های مصنوعی در مقایسه با چرم های طبیعی باعث شده است که امروزه در بسیاری از موارد چرم های مصنوعی جای گزین چرم های طبیعی گردند.
مهمترین مواد فرعی صنایع چرم سازی تکه های کوچک پوست و چرم است که از گوشه و کنار آنها قطع شده است. از این ضایعات می توان برای تهیه انواع ژلاتین و سریشم استفاده نمود. از آن جا که این مواد حاوی پروتئین می باشند، می توان از آنها به عنوان منبعی برای تهیه خوراک دام و طیور استفاده نمود. از ضایعات چرم سازی محصولات زیر به دست می آید که عبارتند از :
در اغلب کارخانه ها پشم پوست گوسفند و بز را قبل از فاسد شدن از پوست جدا می کنند، ژلاتین و سریشم را از کلاژن یعنی مادهی سفید تخم مرغی پوست، استخوان و بقایای چرم تهیه می کنند. ماکرو مول کلاژن به وسیله حرارت دادن با آب ئیدرولیز شده و با از بین رفتن تعدادی از اتصال های پیوندی به مولکولهای کوچک تبدیل می شود.
محلول ۱ درصد ژلاتین که به این ترتیب تهیه می شود بین ۳۸-۳۹ درجه یک ژل جامد تشکیل می دهد. وزن مولکولی ژلاتین را بین ۱۱۰۰۰ تا ۱۷۰۰۰ تخمین می زنند. اگر عمل هیدرولیز را ادامه دهیم مولکولهای کوچک تری به دست می آیند و نسبت درصد جسم بالا می رود. این جسم که دارای مولکولهای کوچکتری است به عنوان چسب حیوانی یعنی سریشم مصرف می شود.
ژلاتین با در نظر گرفتن درجه خلوص و نحوه آماده سازی آن مصارف مختلفی دارد، ولی معمولا ژلاتین خوراکی را از استخوان می سازند .ژلاتین بسیار مرغوب در عکاسی مصرف می شود. امولسیون عکاسی عبارت است از یک تقسیم ظریف و یکنواخت ماده حساس در مقابل نور در یک کلوئید. صنعت عکاسی امروزه با امولسیون هالوژن نقره در ژلاتین کار می کند.
تحت عنوان چسب مواد بسیار زیادی را می شناسیم که هم از مواد طبیعی به دست می آیند و هم به طرق مصنوعی آنها تهیه می کنند.
در چسب های مصنوعی یک صمغ مصنوعی مانند؛ یک پلی استر، پلی وینیل و … را در حلالهائی که زود بخار می شوند مانند آسن حل می کند.
شخص صحاف بایستی بتواند نوع و مرغوبیت چرم را تعیین کند.
الف) نوع چرم: گاوی، گوسالهای، گوسفند، بز و خوک
ب) اندازه های چرم
پ) سالم بودن چرم (سوراخ نداشتن با زدگی پوست چرمی هنگام جدا کردن پوست از گوشت)
ت) نوع دباغی و یکنواختی رنگ چرم
ث) یکنواختی سطح چرم از نظر عاج (تمام درشت، کام؟ ظریف و صاف) چون عاج سطح چرم در هنگام طلاکوبی باعث اشکالاتی خواهد شد.
ج) تمامی سطح چاپ دارای یک ضخامت باشد؛ زیرا در هنگام طلاکوبی اهمیت دارد.
ح) نوع رنگ که با مواد قیری یا مواد پوشانی رنگ شده است.
چ) یکنواخت رنگ شدن چرم که دارای سایه و روشن نباشد و کل سطح آن دارای رنگی یکنواخت باشد.
خ) ثابت بودن رنگ چرم در مقابل آفتاب یا نور زیاد، تغییر رنگ ندهد.
د) مقاوم بودن رنگ چرم با یک پارچه خشک محکم روی چرم کشیده می شود، اگر رنگ پس نداد چرم خوب است. برای آزمایش بیشتر از پارچه مرطوب که آغشته به بنزین شده باشد می توان استفاده کرد، حتی در این حالت هم چرم نبایستی رنگ پس بدهد.
از محلول سرکه رقیق شده باید استفاده شود. بدین ترتیب که ابتداء ابر را آغشته به محلول سرکه رقیق شده کرده و پس از فشار کامل به طوری که فقط ابر از یک رطوبت نسبی برخوردار باشد بر سطح چرم مالیده تا چرم کاملا تمیز گردد، در مورد جلد کتب چرمی نیز می توان از این روش استفاده کرد.